Op de gemeenteavond van 8 april 2015 heb ik het al aangekondigd: dat er een beroep op mij zou worden uitgebracht door een andere gemeente. Al vanaf december waren er eerste contacten: het schrijven van een brief met cv, dan een eerste gesprek met de beroepingscommissie, er is twee keer een hoorcommissie geweest in maart en uiteindelijk kwam op 1 april een telefoontje dat de beroepingscommissie had besloten mij voor te dragen. In Joure moest het voorstel van de beroepingscommissie daarna nog door het moderamen en de kerkenraad en de gemeente worden overgenomen. Om die reden kon tot die tijd de plaats nog niet worden genoemd, omdat het niet correct is wanneer men het ‘op straat’ al wel zou weten maar de eigen kerkenraad of gemeenteleden nog niet. Al met al is het een lang en soms wat geheimzinnig maar vooral emotioneel proces. Je beseft dat er grote veranderingen kunnen komen, maar lange tijd weet je zelf ook niet of het daadwerkelijk zal plaatsvinden. Grote veranderingen voor ons gezin maar ook voor de gemeente van Hengelo. Ruim 14 jaar ben je zo nauw verbonden met elkaar, trek je samen op, deel je lief en leed. Voorgegaan in zo veel diverse kerkdiensten, uitvaarten, er waren gesprekskringen, reizen, vele persoonlijke ontmoetingen. Het is moeilijk om dan te weten dat je weer zult gaan loslaten, of zoals iemand mij zei: voorgangers zijn toch altijd ook voorbijgangers. En hoe lastig dat ook is het is ook goed: weer nieuwe wegen inslaan en in de gemeente ook ruimte voor weer nieuwe mensen en geluiden. Veel mensen reageren ook dat ze het wel begrijpen in deze fase van ons leven, de kinderen zijn op eigen benen en hebben een eigen plek om te wonen. Ook mijn leeftijd speelt een rol, dat het een goed moment is om nog een keer te veranderen. En een verandering zal het zijn! De Protestantse Gemeente van Joure is een grote gemeente (zeg maar twee keer zo groot als Hengelo) en ik zal samenwerken met nog 4 collega’s (waarvan drie parttime werken) en ik zal een nieuwe taal gaan leren, want dat is het Fries toch wel! Belangrijk is vooral om het te verstaan en spreken komt dan misschien later wel. Maar de grootste verandering is in eerste instantie om in de komende maanden alle lijnen met Hengelo beetje bij beetje wat los te maken. Partir c’est mourir un peu, zeggen de Fransen zo heerlijk mooi en dramatisch: vertrekken is een beetje sterven. Zo voelt het op dit moment toch ook wel, terugkijkend op zo veel fijne jaren in uw midden in Hengelo! En natuurlijk zullen er allerlei verbanden en lijnen en contacten blijven bestaan, het is wel een eindje weg maar niet aan de andere kant van de wereld. De komende maanden zullen we in de eigen gemeente ook gebruiken om vooruit te kijken voor Hengelo: hoe verder? Vol goede moed en geïnspireerd door de Geest van Pinksteren, wetend dat God nooit loslaat het werk van zijn handen! Natuurlijk zullen er veranderingen komen. We zullen daar de komende weken met elkaar over nadenken en aan werken. Tot horens en ziens.
ds. Christien Ferrari-van Schuppen. |
|
|
