Tijd
| Wat gaat de tijd snel – een cliché, maar zo voelbaar waar! Ik denk dat nu, aan het begin van het nieuwe seizoen, nu als het ware “alle ballen verzamelen” geldt. Samen met vrijwilligers en ambtsdragers activiteiten opstarten, mensen werven en uitnodigen en motiveren. Data plannen, stukken schrijven. De uren vliegen dan en soms wil je de klok even stil zetten om het werk af te krijgen. Of om tijd te hebben voor meer en aandachtiger ontmoeting met de ander en de Ander. Ach, misschien wordt het iets rustiger. Zoals ook de wind weer ging liggen na de eerste herfststorm in ons land. Wat gaat de tijd snel... mijmerde ik ook hardop op de dag, dat ik 12 en een half jaar dominee was in Hengelo. Op 13 september had de kerkenraad mij verrast met gezellig samen eten bij de familie Disbergen thuis. Heel lief en hartelijk! We hebben even wat herinneringen opgehaald, maar natuurlijk kijken we vooral graag vooruit. Met elkaar in gesprek over waar we inspiratie vandaan halen, wat belangrijk is voor samen geloven en wat de roeping is van de kerk, onze gemeente in het bijzonder. We blijven daarover in gesprek de komende maanden, onder meer door concrete voornemens te delen voor de “speerpunten” van gemeente zijn. Daarover is het gesprek in de gemeente vorig jaar gevoerd. Met kerkenraadsleden en jeugdwerkvrijwilligers volgen dit najaar een paar trainingsavonden: JOP Essentie avonden. Het contact met jonge gezinnen, kinderen, ouders en jongeren gaat ons en mij aan het hart. Ik merk, dat het lastig is om in contact te komen en te blijven. We hopen dat we aan kinderen en jongeren de liefde van God en van Jezus Christus kunnen doorgeven en willen - als dominee en gemeente – ouders en opvoeders tot steun zijn in het opvoeden met geloof. Zo terugziend op twaalf en half jaar in deze gemeente Hengelo is de afnemende betrokkenheid en deelname van gezinnen en kinderen opvallend. Het is elders in de kerken in Nederland ook zichtbaar, trouwens. Een uitnodiging en uitdaging voor iedereen die de schat van de kerk: de liefde van Jezus Christus, delen wil! Waar blijft de tijd… die vraagt erom, benut én geleefd te worden. Waar blijft de tijd, zullen ook ouderen zich weleens afvragen, bij het terugdenken aan vroeger of aan nog-niet-eens-zo-lang- geleden. De herfst maakt soms weemoedig, de vallende bladeren met hun kleuren herinneren je aan de kleuren van je levensdagen… Mogen er ook vrienden zijn en trouwe naasten, aan wier dagen u als oudere mee kleur geeft. Misschien komt je jongere buurman of je kleindochter “aanwaaien” en vinden ze bij u tijd… om op verhaal te komen. Om te praten en lachen van mens tot mens (even los van de mobiele telefoon!). Een moment om geluk te beleven: dat is als eeuwigheid! Een hartelijke groet voor u en jullie allemaal. Ds. Aleida Blanken. |
|
